Thema's

Als ik in één zin mijn standpunt over het invoeren van informatie- en communicatietechnologieën (ICT) op school moet samenvatten, dan zeg ik doorgaans dat die er vooral komen onder druk van de economische spelers, altijd op zoek naar nieuwe markten en goedkope arbeid. Dan krijg ik vaak het verwijt ‘voorbijgestreefd’ te zijn,of zelfs ‘een machinebreker’, de saboteur van de 21ste eeuw. Niks is nochtans minder waar. Ik behoor tot de generatie die zich zodanig gepassioneerd bezig hield met de informatica en haar toepassingen dat ze mag beschouwd worden als een grote verspreider ervan.

Een debat over ICT in de klas kan vele kanten uit, zeker met drie mondige en kritische deskundigen als Martin Valcke, Kristof Verslype en Peter De Koning. Zij kregen tijdens de workshop op de “zes uren voor de democratische school” (19 oktober 2013) twee vragen, als startpunt voor de uitwisseling: Wat zijn de mogelijkheden en beperkingen van ICT in het onderwijs? Welke kennis en vaardigheden inzake ICT zou elke leerling na het doorlopen leerplichtonderwijs moeten bezitten, welke bagage hebben we nodig om te functioneren in de geïnformatiseerde maatschappij? Met name op de eerste vraag gingen de drie sprekers uitgebreid in.

In deze opinie wil ik even stilstaan bij de roep naar 'remediëren' in onderwijsvoorstellen. 'Remediëren' is een meer dan ingeburgerd woord binnen ons onderwijssysteem. Het is de passe-partout om alles waarin we tekort schieten mee op te vangen en zo te sussen waar er gedonder is over uitval, over het niet behalen van een vooropgesteld niveau

In het huidig dominant discours wordt onderwijs beschouwd als “menselijk kapitaal” waarvan de ontwikkeling zowel voor het individu (in termen van employability of tewerkstelbaarheid) als voor de maatschappij (economische groei) voordelen oplevert.Dit ideologisch discours heeft als belangrijkste functie de rechtvaardiging van een nauwgezette afstemming van het onderwijs op de evoluties op de arbeidsmarkt. De analyse van de meest recente documenten van de OESO en van de Europese Unie leert ons dat deze evolutie geen kwantitatieve of kwalitatieve ontwikkeling van het onderwijs voortbrengt maar een polarisatie en een terugplooien op de zogenaamde “basiscompetenties”.

Vliegtuig- en busladingen onderwijstoeristen (inspecteurs, directeurs, experten, leraren, ministers, met in hun zog de journalisten) zijn de laatste jaren naar Finland afgereisd om daar met eigen ogen het “wonder” van het Finse onderwijs te gaan aanschouwen. Scholen zonder wedijver tussen leerlingen en tussen scholen, zonder inspecteurs, zonder overzitten, zonder cijfers in de eerste jaren van het basisonderwijs, maar die uit alle vergelijkende PISA-onderzoeken steevast als de best presterende ter wereld naar voor komen ? Ondenkbaar voor neo- en sociaal-liberalen. Maar welke lessen kunnen socialisten trekken nu Vlaanderen een zoveelste onderwijshervorming tegemoet gaat?

In “Klasse” (september 2013) verscheen een reportage van een studiebezoek van vier Vlaamse leerkrachten aan onderwijsinstellingen in Finland. Onder de nogal provocerende titel: “Finland: punten geven bij wet verboden” geven de betrokken Vlaamse leerkrachten een globaal positief beeld van het Fins onderwijs. Het artikel lokte heel wat reacties uit. Hieronder volgen enkele persoonlijke notities van Ludo Merckx, een onderwijzer met een lange staat van dienst, o.a. in "De Buurt", een Gentse basisschool van FOPEM (Federatie open en pluralistische emancipatorische methodescholen) met als kenmerk "projectonderwijs". Hij maakt enkele vergelijkingen met zijn eigen klaspraktijk.

Het onderwijsparadijs van Europa. Zo wordt Finland genoemd. Finse lagereschoolleerlingen hebben van alle Europese landen het minste uren les en het minste huiswerk. Toch scoren ze het beste op internationaal PISA-onderzoek. Hoe ze dat flikken? Met gemotiveerde leraren, grote speelplaatsen en veel knuffels. Zonder punten.

Waarom heeft men bij het begin van de 19de eeuw “beslist” om de kinderen van het gewone volk naar school te sturen ? Hoe evolueerde sindsdien de verhouding tussen het economisch systeem en het onderwijssysteem in de kapitalistische landen? Welke functies vervult het onderwijs? Hoe is men van een - in essentie - ideologisch instrument gekomen tot de huidige machine voor de vorming van de arbeidskrachten?

Ik werk als leerkracht in de Open School van Limburg-Zuid, één van de 13 Vlaamse Centra Basiseducatie (CBE). Onze historische oorsprong ligt in de tachtiger jaren toen de alfabetiseringsbeweging zich inzette voor de emancipatie van de ‘vergeten groep’ analfabeten in de samenleving. Onze toenmalige ‘core business’ was de culturele emancipatie van maatschappelijk achtergestelden. In deze periode stelden we het traditionele onderwijs medeverantwoordelijk voor de maatschappelijke uitsluiting van mensen.

Met de herdenking van “de groote oorlog” in het verschiet mocht een workshop over deze oorlog niet ontbreken op de "6 uren voor de democratische school". Dominiek Dendooven, historicus en een van de drijvende krachten achter het “In Flanders Fields Museum” in Ieper is specialist in de rol van de koloniale troepen in WO I. Hij had het over militair racisme, belang van de niet-Europese troepen, beweegredenen om naar Europa te komen en erfenis van WO I wereldwijd. Tot slot gaf hij enkele praktische tips geven voor wie met een klas naar de Westhoek komt.