Sinds vele weken wordt de neo-liberale consensus, die sinds jaren wordt opgelegd door de regeringen van Québec en van Canada, ernstig verstoord door een studentenrevolte. De vonk die deze beweging ontstak was de aankondiging van een nieuwe verhoging van het inschrijvingsgeld op de universiteiten die oploopt tot 75%.
De regeringsgetrouwe media stellen deze bezuiniging als onafwendbaar voor. Achter dit fatalisme schuilt echter vooral een politieke keuze, een schakel in wat onze minister van financiën een “culturele revolutie” noemt, en bij internationale economische instanties “bezuinigingbegroting” heet. Welke naam het beestje ook krijgt, men begrijpt dat het in feite gaat om de verdere ontmanteling van de openbare diensten, om wat er nog van over blijft te privatiseren.
De studentenbeweging heeft zich gefocaliseerd rond de kwestie van de verhoging van het inschrijvingsgeld en de vermarkting van de universiteiten. Onze beweging beseft dat deze maatregel past in een breder project van afbraak van het basis- en het voortgezet onderwijs, van de gezondheidszorg en van de onbeperkte uitbuiting van natuurlijke rijkdommen. Ons verzet tegen de neo-liberale maatregelen moet het geheel van de sectoren betrekken. De regering probeert onze staking te isoleren door te beweren dat de maatregel bedoeld is om de studenten hun “rechtmatig deel” te doen betalen. De studenten hebben vanaf het begin van de staking proberen duidelijk te maken dat hun politieke project verder reikte dan een eng corporatistisch overleg met de regering. Wij eisen de opheffing van de verhoging van het schoolgeld. Wij willen ook de economische dictaten die het regeringsbeleid bepalen, in vraag stellen.
Dat doel kan de studentenbeweging alléén niet bewerkstelligen. Daartoe moeten alle opbouwende krachten van onze maatschappij worden gebundeld: de werkers in de zorg, het onderwijs, de sociale diensten, de werkers van Rio-Tinto die slachtoffer zijn van een lock-out en de afgedankte werknemers van Aveos (onderhoudsafdeling van Air Canada), de precaire werkers en werksters van de winkelketen “Couche-tard” die het recht op vereniging ontzegd wordt, de vrouwen die bedreigd worden door conservatieve maatregelen die hun rechten aantasten, de ouderen die verplicht worden langer door te werken, de autochtone bevolking van wie het land door een nieuwe kolonisatie leeggeroofd wordt.
Van studentenstaking naar sociale staking
De studenten weten dat zij in hun eentje niet in staat zijn om de regering te dwingen deze diverse maatregelen in te trekken. Wij vragen niet om een vrijblijvende steun waarbij enkele vakbondsleiders een communiqué opstellen om voor de zoveelste keer hun steun aan de strijd van de studenten te betuigen. Wij doen een oproep tot het geheel van de bevolking van Québec om een vuist te maken tegen het beleid van besparingen en vermarkting in de sociale sector en tegen de aantasting van onze collectieve rechten. Enkel een verbreding van de staking van de studenten naar de werkplaatsen zal succes opleveren. Wij lanceren dus een oproep voor een sociale staking tot de gehele bevolking.
De regering reageert door de studenten de mond te proberen snoeren via processen en matrakken. Elke dag onderneemt de minister van onderwijs pogingen om deze staking, nochtans op democratische wijze door de studenten besloten, te breken. Het beste antwoord is haar uitbreiding om elke individuele repressie onmogelijk te maken. Laten wij niet langer bang zijn voor de wetten die onze ontevredenheid in een keurslijf willen dwingen en samen ongehoorzaam zijn, samen de straten van Québec bezetten. Als enkel de studentenbeweging zo’n daad van ongehoorzaamheid stelt zal deze door de regering gemarginaliseerd en onderdrukt worden. Als echter de gezamenlijke maatschappelijke sectoren in Québec een vuist maken, zal de regering geen beroep meer kunnen doen op de tribunalen.
Deze sociale staking moeten wij vanaf de basis opbouwen, door op de werkvloer de discussie in gang te zetten over de manier waarop wij onze dagelijkse bezigheden kunnen stilleggen. Laten wij oproepen tot algemene vergaderingen in onze plaatselijke vakbondsafdelingen om de mogelijkheden voor de organisatie van een dergelijke staking te bespreken. Laat ook de wijkgroepen de sociale staking organiseren in bijeenkomsten van burgers. Laat de al twee maand bezette straten de uitdrukking worden van ons collectief verzet.
De regering staat op het punt om toegevingen te doen. Wij moeten van dat moment profiteren om de ingezette “culturele revolutie” een halt toe te roepen en een maatschappij te verdedigen waarbij de belangen van de bevolking voorrang krijgen op de winst.
CLASSE
(La Coalition large de l’Association pour une solidarité syndicale étudiante)
25 april 2012
CLASSE : http://www.bloquonslahausse.com
