Niemand laat het tragische ongeval onberoerd waarbij 22 leerlingetjes van het zesde leerjaar en hun leerkrachten, begeleiders en chauffeurs het leven lieten in een Zwitserse tunnel.
Woorden van troost schieten te kort wanneer het lot zo genadeloos, zo massaal toeslaat. De tijd staat even stil. We staan even stil bij het wonder van het leven en hoe dit van het ene ogenblik op het andere brutaal kan ontnomen worden.
En dan stellen we gelukkig ook vast dat, ondanks de extreme individualisering die onze 21ste eeuw heeft aangetast, de mens nog steeds dat “zoön politikon” is waarover Aristoteles het had. “De mens is een sociaal wezen en kan alleen in de burgergemeenschap zijn volmaaktheid vinden” schreef de grote Griekse denker. De mens treedt uit zijn individuele cocon en heeft er plots weer nood aan zijn medeleven en zijn droefenis, zijn verontwaardiging en zijn steun te tonen, samen, in de burgergemeenschap. Deze solidariteit is hartverwarmend, ze wordt logisch en vanzelfsprekend, of het nu gaat om een ongeval als dit, of het treinongeval in Buizingen, de schietpartij in Luik, de aardbeving in Haïti, de tsunami in het Verre Oosten. Deze droefenis zou vanzelfsprekend moeten zijn voor elk kind opnieuw dat, individueel, slachtoffer is van een tragisch verkeersongeval of ongeneeslijke ziekte, zonder dat een hele natie er bij stil staat. Deze pijn en verontwaardiging zou evident moeten zijn voor elk kind opnieuw dat sterft, niet als slachtoffer van een tragisch lot, maar door armoede en achterstelling, door ziekte en honger, door oorlogsgeweld…
Ovds betuigt zijn diep medeleven aan de families en vrienden van de leerlingetjes, de collega’s en chauffeurs die het leven hebben gelaten.
Romy Aerts
voorzitter Ovds
