Meer en meer blijken er zich twee kampen af te tekenen in het intellectuele debat over de islam. Een groep schaart zich achter de demonisering van de islam die gebeurt in het kader van een nieuw vijandbeeld dat oorlogen in Irak, Afghanistan en straks misschien Iran moet aanvaardbaar maken. Anderen weigeren daar aan mee te doen. De islamofoben affirmeren zich ter zelfde tijd als onvoorwaardelijke verdedigers van het Westers bastion Israël. Voorts gebruiken ze de hoofddoek als rode lap om op het gevaar van een interne islamitische vijand te wijzen die ons zou bedreigen. Ze zoeken daarbij toenadering tot de theoretici van de Onafhankelijke Vlaamse Identiteit (Gravensteengroep).
De manier waarop intellectuelen in Vlaanderen zich tegenwoordig positioneren doet mij sterk denken aan de periode voor de Eerste Wereldoorlog. Toen raakte de linkerzijde en meer bepaald de arbeidersbeweging verdeeld in twee kampen: het anti-oorlogskamp dat zich keerde tegen steeds sterker wordende oorlogspropaganda: communisten en anarchisten, en de sociaal-democratie die mee stapte in de oorlogsretoriek en de vijandbeelden die werden opgebouwd.
Iets gelijkaardigs speelt zich nu af in het intellectueel milieu. Het Ten Oorlog klinkt steeds sterker. Deze oorlog wordt al gevoerd in Irak en Afghanistan, Iran ‘moet’ volgen.
Een vijandbeeld is nodig en dat is ‘de islam’ geworden, die steevast verweten wordt fascistisch te zijn en met de nazi’s te hebben samengewerkt.
Tenoren hiervan zijn Wim Van Rooy, Benno Barnard en ook Mia Doornaert.
Mia Doornaert houdt het bij vandaag, haar uitdrukking is ‘totalitair islamisme’ (zie bvb haar column “Totalitair islamisme is ook uitdaging voor Europa” (De Standaard, 30 augustus 2003) .
Wim Van Rooy gaat veel verder: “In de jaren dertig zagen velen het gevaar van het nazisme niet en was appeasement troef, vandaag wil men het fascisme van de islam niet zien.” (Interview op Seniorennet n.a.l.v. het verschijnen van zijn boek, 20 februari 2009)
En Benno Barnard en Geert Van Istendael schrijven in hun ondertussen berucht opiniestuk in De Standaard “Bericht aan Weldenkend Links”: “De moderne islam is diepgaand door het nazisme geconditioneerd, onder meer via de Egyptische Broederschap. Die beweging heeft zich in de jaren dertig rechtstreeks door Mein Kampf laten beïnvloeden …” (De Standaard, 2 februari 2008).
Daarbij gebruiken ze klinkklare leugens als zouden de opkomende fundamentalisten, in casu de Moslim Broederschap, gesticht in 1929 “diepgaand door het nazisme zijn beïnvloed”. Niets is minder waar. Moslimfundamentalisten zijn altijd tegen nationalisme, omdat dit de umma (moslim wereldgemeenschap) verdeelt. De stichter van die eerste fundamentalistische partij Hassan al Banna schrijft dan ook, eind jaren dertig: ‘Als nationalisme betekent de eigen groep raciaal superieur vinden, zo erg dat men andere rassen en groepen gaat minachten en ze gaat aanvallen en tot slachtoffer maken ter wille van de eigen glorie, zoals men dat nu in Duitsland en Italië predikt, dan is dit totaal te verwerpen. Meer nog, elke natie die van zichzelf zegt dat ze hoger staat dan de anderen begaat een zeer grove fout.‘
De Palestijnse krant al Jamia al Islamiya, De Moslim Gemeenschap, schreef op 1 januari 1938: ‘Veel Arabieren denken dat de Duitsers de vrienden van de Arabieren zijn, omdat ze zo tegen de Joden zijn. Maar wat betekent dit voor ons in Palestina: een vloed aan immigranten die hier arriveren. Dat is wat Duitsland ons, Palestijnen aandoet.‘ En in een ander artikel: ‘De Palestijnen hebben geen nazi’s of fascisten nodig om te begrijpen wat hier gebeurt. Ons verzet tegen de zionistische kolonisatie bestond al lang voor het fascisme of het nazisme.’
In het Palestina van de jaren dertig voeren onze islamofoben erg eenzijdig de Palestijnse Groot-Mufti op om nazi-collaborateurs in Palestina te vinden, maar ze vergeten steevast ook de toenmalige samenwerking tussen de zionisten en het nazi-regime te vermelden. Een intense samenwerking op economisch en immigratorisch vlak (1933-1939) waar ondermeer Hannah Arendt striemend tegen schreef in haar “Eichmann in Jeruzalem”, en waarbij heel de zionistische beweging betrokken was, van ‘links” tot extreem-rechts, en daar kwam nogal wat cynisme bij kijken.
Net na Kristalnacht verklaarde Ben Goerion,de toekomstige premier van Israël: ‘Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door ze naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door ze naar Eretz Israël te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid.’
De toenmalige leider van de Zionistische Wereldorganisatie, Haim Weizman, later president van Israël formuleerde het nog cynischer: ‘Zionisme is het eeuwig leven, en in vergelijking daarmee is het redden van enkele duizenden joden slechts een uitstel van executie die niets oplost.’
Dit, terwijl mufti al Husseini toen een aan de kant geschoven, geïsoleerde figuur was die door de Nazi’s werd gebruikt om in Bosnië –niet in Palestina, daar had hij geen invloed meer – moslimvrijwilligers te rekruteren. Wanneer ook bij ons in 1941 rechtse dorpspastoors jongeren ronselen voor het Oost-Front trekt Amin al Husseini naar de Balkan en rekruteert er voor de Freiwilligen-Bosnien-Herzegovina Gebirgs Division van de SS. Als nuttige idioot kan hij kanonnenvoer ronselen voor de oorlog in Europa.
En dan is er hun tweede thema: Israël wordt steevast opgevoerd als een bastion van westerse beschaving tegen de Arabische barbarij.
Letterlijk de formulering van de stichter van het zionisme, Theodor Herzl in 1896.
Of zoals Wim Van Rooy in Knack stelde: de Arabische cultuur heeft nooit iets waardevols voortgebracht.
Onze oorlogstrommelaars zijn dan ook geweldige verdedigers van de staat Israël, met Van Rooy misschien wel als meest fanatieke – sorry Barones Mia – : hij ontkent het bestaan van Palestijnen voor 1967, vindt dat de Westelijke Jordaanoever geen bezet gebied is en dat Israël zich aan geen internationale normen moet houden om zijn politiek te bedrijven (debat in Baff, Antwerpen, op 4 oktober 2009).
En natuurlijk keren deze schuintamboers zich ook tegen de moslims in België. Hier gebruiken ze de hoofddoek als rode lap om op het gevaar van een interne islamitische vijand te wijzen die ons zou bedreigen. Volgens alweer Van Rooy op radio Klara, mag er best een wet komen om ze te laten vertrekken. Niet iedereen van zijn medestanders volgt hem zover.
Een derde tendens die deze voormalige progessieven kenmerkt is hun toenadering tot vlaams-nationalisten en separatisten zoals de Gravensteengroep.
Immers, als de islam de vijand is, dan zijn de moslims onder ons een bedreiging voor onze identiteit. Al wie zich inzet voor een echte Vlaamse zelfstandigheid en identiteit, zoals de Gravensteengroep, wil men dan ook van dit gevaar overtuigen.
Benno Barnard en Johan Sanctorum hebben daar de eerste pogingen toe ondernomen. In een opiniestuk in De Morgen (21 april 2009) kondigt Barnard aan dat hij de ‘islamcritici’ wil liëren aan de Gravensteen groep. En die alliantie wordt voor het eerst een feit in De Standaard (28 oktober 2009) wanneer hij samen met de woordvoerder van de Gravensteengroep, Etienne Vermeersch Wim Van Rooy verdedigt tegen Tom Naegels.
Daarom is het nodig om deze Vlaamse identiteit die men ons sinds de jaren 1980 probeert in de strot te duwen permanent te bekritiseren op zijn parochialisme en zijn etnocentrisme. Culturen botsen niet, culturen overlappen en nemen van elkaar over. Identiteiten zijn meervoudig en als ze zich construeren tegen andere identiteiten dan is het als tweelingbroers, ook al gedragen die zich soms als Cain en Abel. De grote Gentse historicus Henri Pirenne heeft het voor de Europese identiteit magistraal aangetoond in zijn Mahomet et Charlemagne. 1De impact van zijn stelling werkt nog altijd door. Zie de heruitgave van het boek door de Presse Universitaire de France in 2005 of ook, Mujeeb R. Khan, The Islamic and Western Worlds: “End of History or “Clash of Civilisations, Columbia University Press 2003 en P. Guichard, Retour sur la problématique pirenniene, Universié de Rabat, 1995.
Je kan Karel de Grote (symbool voor Europa) niet begrijpen zonder Mahomet en de Arabische islam aan de overkant van de Middellandse Zee.
Ik heb het zelf in twee boeken proberen duidelijk maken: Rijstpap, Tulpen en Jihad en Van Morendoders tot Botsende Beschaving.
Dat de islam met nazisme en fascisme wordt geassocieerd is vrij recent.
In de jaren 1970 verklaarde de toenmalige Franse president, Giscard d’Estaign zelfs: ‘Om het communisme in te dijken moeten wij het confronteren met een andere ideologie. In het Westen hebben wij niets te bieden, daarom steunen wij nu “de islam”.’ De enige groep die toen als ‘nazistisch’ werd afgebeeld was de seculiere PLO en zijn seculiere leider Jasser Arafat. Zowel in Israëlische als in sommige joods-Amerikaanse media werd hij afgeschilderd als een nieuwe Hitler.
Ondertussen is de Muur gevallen en hebben we in Irak een oorlog om olie.
Maar de ommekeer begon al midden jaren 1980. Khomeiny toonde met zijn revolutie dat radicale islamisten niet langer nuttige idioten bleken, zoals de Saoedi’s, maar wel a pain in the ass. De gelijkstelling islam=nazisme dateert van toen. Het initiatief kwam vanuit Israël en de zionistische propaganda, die toen begonnen was met wat Norman Finkelstein en Gie van den Berghe ‘de uitbuiting van de holocaust’ noemen en die alle critici van Israël een antisemitisch of nazi-etiket opplakte.
Benjamin Netanyahu, nu leider van de Likud-partij, toen Israëlische ambassadeur in Washington organiseerde daar in 1985 een conferentie, Terrorism: How the West can Win, die resulteerde in een gelijknamig boek. Zelf formuleert hij zijn eigen visie zo: de Arabische en islamitische cultuur heeft een ‘disposition towards unbridled violence’.
Of nog: “The root cause of terrorism lies not in grievances but in a disposition toward unbridled violence”.
Deelnemers aan de conferentie, en mede-auteurs van het boek zijn een rits toenmalige rechts-conservatieve politici, waaronder: Jeane Kirkpatrick, Amerikaans UNO-ambassadrice onder Reagan en ontwerper van de Kirkpatrick-doctrine die inhield dat de VS rechtse en autoritaire dictaturen steunden tegen de ‘vijand’, eerst de communisten, later de islamisten. Verder George Shultz, vader van de Bush-doctrine, die een politiek van preventieve oorlogen voorstaat. Daarnaast namen ook belangrijke Israëli’s eraan deel, zoals Yitzak Rabin, de man die als Israëlisch ambassadeur in de VS ervoor zorgde dat het Amerikaanse en Israëlische militair-industrieel complex vanaf de jaren 1970 intensief zijn gaan samenwerken of Moshe Arens, toen minister van defensie, nu rector van de Ariel-universiteit op de bezette Westelijke Jordaanoever. De teneur van de conferentie en van het boek blijkt uit de titels van de bijdragen: Terrorism and Totalitarism, Terrorism and the Islamic World,The International Network, The legal fundations for the War Against Terrorism, etc..
Het thema zal aan belang winnen nadat sommige rechtse academici de redenering overnemen.
Enkele voorbeelden: In 1990 schrijft Malise Ruthven (univ. Aberdeen): ‘Islamic societies seem to have found it particularly hard to institutionalise divergences politically: authoritarian government, not to say Islamo-fascism, is the rule rather than the exception from Marocco to Pakistan‘.Wat de professor er niet bij zegt is dat al die dictaturen al decennia lang gesteund worden door de VS en Europa.
In 2007 lanceert David Horowitz, een neo-conservatieve academicus en Israël- supporter een reeks propagandalezingen op meer dan 40 Amerikaanse campussen onder de titel Islamofascist Awareness Week. Hij doet dit samen met Campus Watch, een zionistische lobbygroep die alle professoren screent op hun houding tegenover Israël en wie niet voldoet, krijgt een georganiseerde haatcampagne tegen zich.
Norman Podhoretz een neo-conservatief die pleitte voor een aanval op Irak, schreef World War IV: The Long Struggle Against Islamofascism. En zo kan je doorgaan.
Nog eentje, de inspiratiebron van Benno Barnard: Matthias Küntzel, een Duitser die ondermeer verbonden is aan het Vidal Sassoon International Center for the Study of Antisemitism in Jeruzalem schreefJihad and Jew-Hatred, Islamism, Nazism and the Roots of 9/11. Hierin stelt hij wat onze islamfoben als een mantra herhalen:’Islamism was born not during the 1960s but during the 1930s. Its rise was inspired not by the failure of Nasserism but by the rise of Nazism…’
Ook het Vlaams Belang dat gaat putten uit neoconservatief Amerikaans gedachtegoed is ondermeer zo de pro-Israëlische toer opgegaan en niet alleen omwille van de joodse stemmen in Antwerpen.
Deze voormalige progessieven stellen zich ten dienste van het Ten Oorlog! waartoe rechts in Amerika én Europa oproept. Ze worden de waakhonden van rechts, en aan hun scheldpartijen te horen worden ze straks misschien de bloedhonden van rechts. En zij hebben de tijdsgeest mee.
Het diaboliserende discours tegen de Islam is algemeen. U moet er maar de recente boeken van Ico Maly en Sami Zemni, op nalezen. Zij beschrijven duidelijk hoe het integratiedebat verschoof van een sociaal-economisch niveau (achterstelling, werkloosheid, racisme) naar een louter cultureel niveau waarbij de nieuwkomers zogezegd onze waarden en normen niet willen aanvaarden, omdat hun achterlijke godsdienst en cultuur dit verhinderen: “Cultuur is vandaag het belangrijkste probleem in onze media, terwijl het slechts een handig alibi is om te zwijgen over zaken die er echt toe doen.” (Ico Maly). Hij behoort tot het andere kamp. Het kamp van Tom Lanoye, Bambi Ceuppens, Karel Arnaut, Kristien Hemmerechts… en niet te onderschatten intellectuelen die volgens de islamofoben tot de interne vijand behoren zoals Sami Zemni, Nadia Fadil (“Fuck Fadil! Alma Mater: ontsla het serpent!” volgens Benno Barnard op zijn blog).
Voor wie het moe wordt om tegen het gelul en de oeverloze onwetendheid van Het Oorlogskamp over de islam te riposteren, dit citaat van mijn geliefde Voltaire die in zijn Dictionnaire Philosophique onder het lemma Mahométans schrijft: “Je hais tant la calomnie, que je ne veux même pas qu’on impute des sottises aux Turcs (toen een algemene benaming voor moslims, nota van mij)quoique je les déteste…
Il faut combattre sans cesse. Quand on a détruit une erreur, il se trouve toujours quelqu’un qui la ressuscite. »
Enkele bronnen:
- Stefan Wild, National Socialism in the Arab near East between 1933 and 1939,
- Die Welt des Islams XXV, pp.126-173, Brill, Leiden
- Lenni Brenner,Zionism in the age of the Dictators, Croom Helm, Londen 1983
- Francis R. Nicosia,The Third Reich and the Palestine Question, J.B Tauris, Londen 1985
- Moshe Machover & Mario Offenberg,Zionism and its scarecrows, Khamsin 6, Londen 1978
- Edward Said, The Essential Terrorist, Arab Studies Quaterly IX,2 Washington
References
