Intussen is ons project afgelopen. Ik hoop ook de foto’s te kunnen verzenden. Misschien krijgen jullie die zo ook te zien. Foto’s trekken … je zegt zo iets : interessant, maar vaak gebeurt het toch dat je er net ‘te laat’ aan denkt dat je weer eens een kiekje had moeten schieten. We hebben er toch enkele…
Even aanknopen bij wat vooraf ging (’t lijkt alsof ik een soap schrijf) : de kinderen concentreerden zich vooral in het verzamelen van informatie om hun vragen te kunnen beantwoorden. Zelf leidde ik groepjes kinderen naar de computer om ook op te sporen wat er allemaal bij www.beeldbank.nl te vinden was. Het was mijn bedoeling de kinderen deze informatiebron te leren ontdekken. Bijna voor elk thema kan je hier wel eens iets vinden en ik wil ze aanzetten er later ‘spontaan’ naar info te gaan zoeken.
Dat is in feite vaak de bedoeling van onze ‘ingrepen’ als begeleiders. De tijd waarin we dachten dat kinderen ‘de weg naar oplossingen zelf maar moesten vinden’ en we zwoeren bij ‘de ervaring’ en ‘de ontdekking’ hebben we wel al achter gelaten. Niet ‘verlaten’, maar wel in balans gebracht met een dosis coaching. Het klungelen, het zelf zoeken naar oplossingen, de discussie onderling, de – soms foutieve – keuzes of beslissingen kunnen ook leerzaam zijn binnen een leerproces, maar je moet toch ook sterk coachen. Als ik met een kind dat van thuis uit geen kansen krijgt om een bib, een theaterzaal, een voetbalclub, … te ontdekken, dan moet het dat leren via zijn onderwijs.
In onze school is één van de sterke punten zeker en vast de gedrevenheid die er is om elk kind – zeker die kinderen die vaak snel uit de boot vallen – voldoende kansen te bieden. Coaching is daarbij uiterst belangrijk. Gelukkig is er bij ons ook goede zorg en GOK. Die ondersteuning helpt voor die kinderen. Toch opletten! De voorbije weken kregen we weer signalen dat de overheid zou willen knabbelen aan de budgetten van onderwijs. Ik vrees dat dit dan weer zo ontmoedigend zal werken, want iedereen voelt dat onderwijs zo belangrijk is om vele welzijnsproblemen te voorkomen. Dan ga je toch niet op dat terrein op zoek naar besparingen. Electrabel, de banken , de grote vermogens … kortom ik zou zo willen van de daken schreeuwen : kom niet bij ons besparen, maar zoek het geld waar het zit. Wat te denken van deze suggestie : een miljonairstaks?
Terug naar het project. Informatie opzoeken, die verwerken tot grote info-flappen voor de ziekenkamer, denk – en schrijfwerk, maar … er moeten natuurlijk ook doe-activiteiten zijn : de contacten die we legden om hiervoor buitenstaanders aan te trekken leverden wel iets op, maar ook de praktijklessen waren soms te ‘theoretisch’. We hadden duidelijker kunnen zijn naar onze ‘genodigden’-lesgevers. Ook wij moeten telkens lessen trekken uit het werkproces.
Je ziet dat zo’n werkproces niet altijd over een glad pad loopt en ja … ook bij dit project hebben wij als begeleiders onze bedenkingen, frustraties en gevoelens van ‘gemiste kansen’.
Momenteel zijn we gestart met de eindevaluatie en daarover bericht ik dan weer later.
Nu even plezant houden en terugkijken naar die mooie momenten. In ieder geval werd het naar het einde toe een gezellige boel. We hadden de kinderen herverdeeld per drie – de drie leeftijden vermengd – en elk groepje diende dan één deelaspect van gezondheid verder uit te werken op een wijze dat dit echt aangenaam zou zijn om de jongere kinderen te laten zien dat zij het verplegend team waren op school. Intussen werd ook een kleiner kamertje op onze verdieping omgetoverd tot een ziekenkamertje. De vrijdag van de derde projectweek zou dan een ‘promotiedag’ zijn : de jongere kinderen kregen een ‘uitnodiging’ en een ‘uur’ waarop ze verwacht werden bij ons. Andere kinderen hadden strookjes gemaakt en gekopieerd met een tandenborstel erop getekend, want die moesten ze ook meebrengen van onze specialisten ‘hygiëne’.
In die fase van het project hoop je dat elk groepje met een mooi plan aandraaft, goed samenwerkt en initiatieven voorstelt en uitwerkt die aanstekelijk werken voor andere groepen. Elkaar prikkelen. Het ene jaar heb je al wat sterkere krachten in de leefgroep dan het andere of is de dynamiek weer anders. Dit keer moesten we toch af en toe met bepaalde groep de ideeën bijna ‘inlepelen’ of zelf suggesties aanreiken. Dat wordt zeker in de eindevaluatie opgenomen en afgesloten met het zinnetje : “Fouten maken is menselijk, ze veranderen is wenselijk” of een andere variante : “Elk eind is een nieuw begin”. Dat stilstaan bij wat je deed, dat nadenken over het verloop, over de eigen inzet, over de mooie en zwakke momenten … is dat geen sterk punt van deze benadering? Zo nemen we de kinderen ‘au sérieux’.
Vrijdag, promotiedag! Ik vond het soms aandoenlijk. Onze oudste schoolkinderen die zo in een dienende rol stonden naar al die kleintjes van de lagere school en kleuterschool. Die kindjes keken op naar onze JOS-sers. Aan elk ‘standje’ bleven ze ongeveer vijf minuten en dan moesten ze doorschuiven. Overal een proevertje, een doe-momentje : een dansje om het belang van bewegen te verduidelijken, een grondige tandenpoets, een 112 – oproep, een stabiele zijligging, het geruststellen van een gekwetste, de voedingsdriehoek, ‘als bloed’ met zaklamp in de kelder wandelen en zien waarheen ‘het bloed kruipt’, verzorging van schaafwonden aanleren in de ziekenkamer, een ganzenbordspel over het geraamte, … Leuk en nuttig.
Ludo Merckx
