De problematiek van sociale ongelijkheid in het onderwijs staat in Vlaanderen terug volop in de belangstelling. We schrijven ’terug’ omdat het in de jaren ’90 de andere kant opging. Efficiëntie kreeg de bovenhand op gelijke kansen. Niet dat er tijdens de jaren ’90 geen inspanningen gebeurden voor grotere gelijkheid, maar het ging om bescheiden investeringen: het onderwijsvoorrangsbeleid en de zorgverbreding vertegenwoordigden in Vlaanderen samen minder dan 1% van het onderwijsbudget. De accentverschuiving in het Vlaamse beleidsdebat in de jaren ’90 was nochtans onterecht, zo blijkt nu. Op het vlak van rendement zit Vlaanderen namelijk bij de wereldtop, maar precies qua (on)gelijkheid blijft het schoentje knellen.
